آن روز، مادرت با خوشحالی و هیجان، نزد پدرت ابوطالب آمد تا خبر فرزنددار شدن آمنه
را به او بدهد. پدرت، خبر را که شنید رو به مادرت کرد و گفت: تو هم سی سال صبر کن.
پسری به دنیا خواهی آورد که هم شأن و هم رتبه فرزند آمنه است مگر در مقام نبوت.
راستی معروف بود که مادرت فاطمه، مهربان ترین زن ها نسبت به پسرعمویت بود و البته
این مهربانی یک سویه نبود. روزی از پیامبر(ص) شنید که مردم در قیامت، برهنه محشور
می شوند. مادرت گفت: وای از این رسوایی. حضرت به او فرمود: «من از خدا می خواهم که
تو را با لباس محشورکند»
روزی دیگر شنید که پیامبر(ص) برای اصحابش از فشار قبر می گوید. مادرت با نگرانی
گفت: وای از ناتوانی آن روز. حضرت به او فرمود: «من از خدا می خواهم که تو را در
قبر آسوده بدارد..
دشت گونه ها از باران دیدگان،
متنعم می شوند آن گاه که دست نیاز، عنایت یار را بکاود
و در قنوت عاکفین، قلب ها را به کریم بی نیاز،
اهدا کنند.
در باغ اعتکاف و در صحن صفا و ساحت سپیده، اشک به امید عبور دلارام می افشانیم و
هم آوا با معتکفان معراج،نام خجسته ی علی را ترنم می کنیم. شاکر و شادمان از آنیم که کعبه
شکافت و عدالت، شکوفا شد.
مباهات ماست که دیوار دل هایمان نیز بشکافد و ذره ای از آفتاب عنایت مولادر آن حلول کند.
مولای ما با ولادت خویش کربلا را به ارمغان آورد و سمند حماسه را راهی میدان خلوص و
مجاهدت نمود. شعف را به شیعه بخشید و گل تبسم را به رسول یار و فخر آفرینش اهدا کرد.
بدر سخاوت تابید.
هستی، دوباره بهار را تجربه کرد و بر شانه های خسته زمین، همای سعادت نشست و سایه ی
سبز عدالت بر کویر تفتیده ی تاریخ،
گسترده شد.
جغرافیای
مودت و محبت، ترسیم گردید.
صدف
بیت الله الحرام، رخشا ن ترین گوهر کائنات را به خلقت عطا نمود.
نکهت
گل از مکه وزید و صاحب ذوالفقار، با وقار آمد.
شبنم
شوق بر رخسار نسترن چکید و باران ستاره ساحت صبح را مصفا نمود و کرانه ی نور را
امواج
دریای سُرور، سرشار از نمناکی
طراوات کرد.
حُسن
یوسف و اعجاز مسیح و بیضای کلیم و سطوت خلیل و رحمت احمد، جلوه ی مکرر یافت.
ای
عاشقان و مستغفران در اسحار و معتکفان درگاه یار!
سجاده
ی سپاس بگسترانید و نماز نیاز ادا کنید و یا علی گویان به استقبال بهار ایمان بیایید
و
بذر رجاء در مزرع سبز رجب بیفشانید و با مقیمان مقام قدس، همنوا شوید و دل در دست مهرآگین
مولا به ودیعت سپارید،که آنک صلای سرخوشان باده پرست است فنای در فتوت حیدر و بقا بر ولای
ساقی کوثر.چه خجسته صباحی است زادروز رادمرد میدان عباد؛ آنگاه که از آسمان، فلق می بارد و
از هور،
سپیده می تراود.امروز
در پیاله ی لاله به ناز، نور ناب می ریزند.
غنچه
ی دل به عشوه با شبنم شوق، رخسار می آراید.
از
بزم باده نوشان، آوای دف و نوای شعف می آید.
خلوت
گزیدگان ملکوت را ببین که چه عاشقانه غزلخوانی کنند.
تمامت
نور عرش را به یکباره به اهل خاک عطا کرده اند.
امروز،
آیینه دار فضائل احمد و وارث خصائل انبیاء آمد.
امیر
غدیر و مولای خداجویان، چونان آیات عشق بر کعبه نازل شد.
توحید
و ولایت و نور در خانه ی یار به هم برآمدند و به زیارت علی نایل شدند.
کعبه،
گلدان زیباترین یاس هستی گردید.
بهار
در گستره ی زمین و آیینه در عرصه ی آسمان گسترد.
سپاه
سپیده، طلوع طلعت مهر را به نظاره نشست.
یا
علی!
به
رواق دیدگان شیعه خوش آمدی!
ذوالفقار
تو آیه ی عدالت بود و عدالتت سوره ی سعادت.
جهاد
و عزت و قسط ، آستانبوس سرای پاکت بودند.
شهادت،
مشتاق تو بود و شجاعت، خاضع درگاهت.
بهشت
شیعه، خال گونه ی توست یا ابوتراب!
تمامی
شب های قدر عاشقان، فدای لیلة المبیت تو باد.
چشمان
سیاه تو لیلة القدر است و ابرویت محراب مستغفرین.
دل
های ما در سُرور میلادت از شوق، بسان کعبه شکافت و شکوفه ی امیدمان شکفت.
یا
اباالحسن!
سوگند
به خاک قدومت که تا قیام قائم آل طه، خاکسار آستان ولایتیم و بر پیمان
الهی خویش، پایدار.سلام ساکنان مسکن صدق و ارادت پاک دلدادگان، نثار مقدم
قدسی تو باد.
سلام شیعه بر قسیم نار و نور، سالار حماسه و حضور، امام شکیبا و شکور. سلام بر مولد و میلادت،
سلام بر مشهد و معراجت.
ای مولای موحدان و امیر ایمانیان و مقتدای مجاهدان! این کلام عرشی شیعه است
که با ولادت با جلالت تو می گوید: « فزت و رب الکعبه».
بهترین رهبر ابناء بشر کیست علیست
به یتیمان ستم دیده پدر کیست علیست
داشت ایزدبه صدف یک دُر یک گوهر ناب
دُر یکدانه نبی هست و گهر کیست علیست
آنکه بر دوش رسول مدنی پای نهاد
تا کند بتکده ها زیر و زبر کیست علیست
کس نگفته است سلونی بجهان بهر بشر
انکه فرمود و به ما داد خبر کیست علیست
آنکه بر جای نبی خفت که از راه وفا
کند از جان نبی دفع خطر کیست علیست
آنکه با دیدن رخسار غم آلود یتیم
اشک می ریخت به دامن چو گهر کیست علیست
آنکه می برد غذای فقرا بر سر دوش
نیمه شب بر سر هر کوی و گذر کیست علیست
آنکه در خانه حق آمد و از خانه حق
بست از دار جهان بار سفر کیست علیست
آنکه شق القمر از تیغ عدو گشت سرش
بر سر سجده بهنگام سحر کیست علیست
سعادت هرگز با سستی و تنبلی به دست نمیآید
................................
امام علی (ع) :
با مردم آنچنان معاشرت کنید که اگر بمیرید بر مرگ شما اشک ریزند و اگر زنده بمانید به شما عشق ورزند
...............................
امام علی(ع):
کسی که حق را یاری دهد رستگار گردد.
امام صادق (ع):
روزه در روز غدیر خم با روزه ی تمام عمر جهان برابر است. یعنى اگر انسانى همیشه زنده باشد و همه عمر را روزه بگیرد، ثواب او به اندازه ثواب روزه عید غدیر است.
...................................................................................
رسولُ اللّهِ صلى الله علیه و آله :
إنّ علیّا منّی و أنا مِنهُ ، و هُو ولیُّ کلِّ مؤمنٍ
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :على از من است و من از او. او ولىّ هر مؤمنى است.
غدیر، فقط آبگیری خشک نیست؛ غدیر، جغرافیای تنهایی علی و فاطمه است.
غدیر، خاطره تشیع است که نیمه شب ها و سحرگاهان، ذکر نام علی و فرزندانش را تداعی می کند.
جلوه گر شد بار دیگر طور سینا در غدیر ریخت از خم ولایت مى به مینا در غدیر
رودها با یکدگر پیوست کمکم سیل شد موج مى زد سیل مردم مثل دریا در غدیر
هدیه جبریل بود الیوم اکملت لکم وحى آمد در مبارک باد مولى در غدیر
با وجود فیض اتممت علیکم نعمتى از نزول وحى غوغا بود غوغا در غدیر
بر سر دست نبى هر کس على را دید گفت آفتاب و ماه زیبا بود زیبا در غدیر
بر لبش گل واژه من کنت مولا تا نشست گلبن پاک ولایت شد شکوفا در غدیر
برکه خورشید در تاریخ نامى آشناست شیعه جوشیده ست از آن تاریخ آنجا در غدیر
گر چه در آن لحظه شیرین کسى باور نداشت مى توان انکار دریا کرد حتى در غدیر
باغبان وحى مى دانست از روز نخست عمر کوتاهیست در لبخند گل ها در غدیر
دیده ها در حسرت یک قطره از آن چشمه ماند این زلال معرفت خشکید آیا در غدیر ؟
دل درون سینه ها در تاب و تب بود اى دریغ کس نمى داند چه حالى داشت زهرا در غدیر
یاد آوری حادثه ای سرخ و کبود
کم کم به علی بال پریدن میداد
ای تیغ نیازی به حضور تو نبود
..........................................................
سوگند به پروردگار کعبه که رستگار شدم